“Ik was 6 jaar oud toen ik, samen met mijn andere broers en zusjes, uit huis werd geplaatst. We waren met z’n zevenen. Het klinkt je misschien raar in de oren, maar onze ouders hebben ons plotseling in de steek gelaten. Dat is wat ik mij er van herinner. Ze waren ineens weg en wij bleven met z’n zevenen achter en hebben nog een maand thuis gewoond en ons zelf gered. Uiteraard konden we dat niet. We waren nog maar kinderen, waarvan de oudste 10 jaar was. Ik weet nog dat we in een taxi naar de Rudolphstichting werden gebracht. Ik moest erg huilen, maar de taxichauffeur was een heel aardige man. Er was een vlieg in de auto en de chauffeur trachtte ons steeds af te leiden met die vlieg. Zo ben ik uiteindelijk met mijn broers en zusjes op de Rudolphstichting gekomen. Mijn eerste indrukken waren erg positief. Toen we bij het paviljoen Clematis de hal binnen liepen bij stond daar een schaal met vers geschild fruit. Daar was ik zo verbaasd over. Ik weet nog dat ik dacht: “Goh, hier is het goed, lekker vers fruit.” Dat eerste positieve beeld heb ik later wel bij moeten stellen.
Twee jaar later werden we met z’n allen gedoopt in de kerk op de Rudolphstichting. Dat was een groot feest. Alle Stammetjes kregen nieuwe kleren aan en we zaten allemaal vooraan in de kerk. De kerk zat bomvol. Ook mijn moeder was erbij. Die vond het wel mooi want ze hield van aandacht. Ik heb gehoord dat mijn vader ook bij het doopfeest is geweest. Hij zat achteraan. Hij mocht eigenlijk niet komen.
Het was een mooi gezicht om te zien hoe mijn kleine broertje de show stal. Hij was twee jaar en liep in zijn nieuwe kleertjes met zijn buikje vooruit door het gangpad; heel vertederend. De dominee besprenkelde ons met water en toen waren de Stammetjes gereformeerd. Ik vertel je dit omdat mij achteraf duidelijk is geworden waarom we met z’n allen zijn gedoopt. Ik heb begrepen dat we van huis uit hervormd zijn en we zaten op een gereformeerde stichting. Dat kan natuurlijk niet. Als we niet gedoopt waren dan hadden we met z’n allen ergens anders naar toe gemoeten. Ongelooflijk niet, maar zo was het wel”
Els Stam
jan stoffelsen zegt
mooi geschreven Els groet jan Stoffelsen
june van der zee zegt
Els stam Clematis was en is een paradijs.
En er was Fruit en goed eten.
Maar voor all liefde en aandacht.
zegt June van der Zee
june van der zee zegt
Ik hope velen terug te vinden.Ik woonde er met mijn zusje en broertje.
Wij zijn Engelse kinderen,de enigste buitenlandse kinderen die er waren in Clematis.Wat een fijne tijd.Alleen het stigma was levenslang.Je bent en blijft een stichtings kind. Er was geen begrip in die tijd.
Word mijn verhaal NaailesJufVrijhof nog op genomen?
Els Stam zegt
dank je wel Jan Hendrik haahha ja zo ken ik je , wat ik nu begrepen heb dat het nu alleen Jan is ,
wim Graaf zegt
Ik ben ook in de 70 e Jaren op de Glind gekomen op de Clematis en daarna naar de Wildewingerd en heb daar twee pleeggezinnen gehad de familie Van Wilgenburg en de familie Riphagen waar het echt niet leuk was
Ik zat er als enigen in van de Glind in Barneveld op een speciale school wat ik erg leuk vond daar en ging er met sprongen voor uit maar verder heb ik het erg fijn gehad op de Glind en moest na drie en half jaar weer voor goed naar huis wat ze beter niet hadden kunnen doen .
Want het werd thuis in en thuis uit
Had liever op de Glind gebleven
Maar al met al ben ik toch goed terecht gekomen met werk waar ik nu al weer dit jaar 35 werkt
Ik ben nu erg gelukkig met met leven maar heeft wel zijn sporen na gelaten
Groetjes Wim