De Wilde Wingerd, al weer even geleden

Op de vooravond van de grote reünie begin ik met schrijven van dit stuk. Vandaag heb ik toch helaas, door omstandigheden, het besluit moeten nemen om niet te komen. In 1979 zat ik op ‘de Sprankel’ in Zwolle, een sociale opleiding die elk jaar drie stagiaires op De Glind leverde. Op de voorlichting- en indelingsdag ter plaatse kreeg te horen dat ik ging stage lopen op oudere meidengroep ‘de Wilde Wingerd’. In augustus van dat jaar begon ik; tevens het begin van een jaar, waarin heel erg veel gebeurde voor een toen negentienjarige. Ik ging wonen in een niet gebruikte vleugel van Wilde Wingerd.

Simon, Anneke, Koos en Wilma vormden het vaste team van groepsleiding, maar al snel werd Wilma ziek, viel langdurig uit en moest vervangen worden. En na breed beraad werd ik, in mijn stagejaar, de betaalde invalskracht, die haar ruim een halfjaar ging vervangen, zo bleek later. In het begin best spannend, weet ik nog, want naast het feit dat mijn rol- en verantwoordelijkheid veranderde t.a.v. de groep bleef het eigenlijk wel bijzonder, dat er enkele meiden in de groep, ouder  waren dan ik was. Maar het ging goed; ik leerde snel en werd uitgebreid ondersteund door mijn teamleden en mijn opleiding.

In de loop van die periode verongelukte er een meisje uit de groep, samen met haar vriend. Een ingrijpend gebeuren, die nogal wat invloed had op ieder persoonlijk en ook op de groep, als geheel. En in het voorjaar van 1980 overleed plotseling mijn eigen vader en ook dat bracht nogal wat teweeg, voor mij persoonlijk.

Daar ik in dat schooljaar dus ook woonde op De Glind, leerde ik veel mensen kennen in het dorp. Daarnaast, dankzij het steeds weer mogen lenen van de prachtige Renault 16 van de dominee, trokken we er regelmatig met meerdere stagiaires op uit, zo in de avonduren. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds, met een regelmaat, contact met Simon en Minke en met Sandra, die in die periode stage liep op de Langelaar en tevens ook woonde op ‘mijn’ vleugel.

Ter afsluiting van mijn stage- en werknemer periode op Wilde Wingerd, volgde nog ‘het kamp’. Voor ik in het jaar 2000 Facilitair Manager werd in een verpleeghuis, ben ik al met al 20jaar jeugdhulpverlener geweest, voor diverse organisaties en heb heel wat kampen meegemaakt. Ik kan gerust stellen dat mijn kamp met de Wilde Wingerd, qua totaal, de meest luxe was. Met acht meiden, een voltallig team groepsleiders, twee gehuurde bussen, 14 dagen kamperen aan de Lago Magiorre in Zwitserland, dat heb ik in ieder geval, na 1980 nooit meer meegemaakt.

Eigenlijk valt er nog heel veel meer te vertellen, maar ik laat het hierbij.
Marcel Knijff,  oktober 2014, Makkum/ Friesland